لطفا خودتان را معرفی کنید:
حسن عابدی هستم متولد اولین روز سال ۷۱ و اهل روستای رکن آباد شهرستان داراب که چون عرب خمسه و همه عابدی هستند به اعراب عابدی معروف است. در حاضر ۸ سال به صورت حرفه ای دو و استقامت کار می کنم.
چرا دوو میدانی را انتخاب کردید؟
اواخر سال ۹۰ به مناسبت هفته بسیج در روستای رکن آباد مسابقه دو میدانی برگزار شد؛ با تشویق برادر بزرگترم که خود نیز دونده بود در این مسابقه شرکت کردم، همین باعث شد در مسابقات انتخابی شهرستان داراب انتخاب شوم و در این رشته به صورت حرفه ای فعالیت کنم.
عناوین و افتخارات خود را بیان کنید:
عناوین کشوری و استانی زیادی دارم
- چهارم تیمی صحرانوردی مسافت ۱۲ کیلومتر( ارتش های جهان در بیروت-لبنان) و نوزدهم انفرادی – شهریور ۹۳
- سوم انفرادی ۳۰۰۰ متر داخل سالن بین المللی
- اولی پنج سال پیاپی مسابقات صحرانوردی تیمی فارس
- اولی ۵۰۰۰ جوانان
- اول انفرادی صحرانوردی جوانان
- سوم مسابقه بین المللی ماراتن۴۲ کیلومتر، جام هرمز سال ۹۸
- نفر برتر مسابقات لیگ دوومیدانی مسافت ۵۰۰۰و۱۰۰۰۰
چه کسانی در این حرفه شما را حمایت کردند؟
هر دو برادارنم که یکی از آن ها دونده مسابقات بود و دیگری در نبود پدرم کار کرد تا بتوانم در این رشته پیشرفت کنم.
ورزش در زندگی شما چه تاثیری گذاشته است؟
این ورزش باعث شد بتوانم مستقل شوم؛ در کل با ورزش کردن خیلی تجربه به دست آوردم و مهم تر از همه تکیه کردن به خودم است.
چه توضیحی درمورد ورزش دو میدانی دارید؟
در کل موفقیت هر کس در هر شغل و حرفه ای نیاز به همت و پشتکار دارد. اما دوو میدانی چون مادر همه ورزش ها ست و تمرینات آن هم نسبت به بقیه ورزش ها سخت تر وطاقت فرسا تر است نیاز به همت وپشتکار و البته صبر و علاقه زیادی دارد.
چه چیزی باعث این همه انگیزه در شما شده است؟
دو دسته از افراد همیشه به من انگیزه می دهند اولین گروه افرادی هستند که همیشه انرژی مثبت می دهند و گروه دوم کسانی هستند که منتظر زمین خوردنم هستند!
محل تمرینات شما کجاست؟
تمرینات در صحرا برگزار و هنگام نزدیک شدن به مسابقات تمرینات به پیست انتقال می یابد.
تارتان پیست حافظیه قابل استفاده نیست و باعث آسیب ورزشکاران می شود البته قول تعمیرش داده اند ولی سال هاست عملی نشده.
شغل اصلی شما چیست؟
دوو میدانی را به صورت حرفه ای انجام می دهم و وقتی برای کار کردن ندارم، هر چند از این ورزش درآمدی ندارم و فقط هنگام مسابقات و دریافت جایزه هزینه به من تعلق می گیرد که خرج خرید وسایل اولیه ورزشی می شود.
کار کردن عیب و عار نیست اما برای قهرمانی که برای مملکت زحمت می کشد و باعث افتخار شده، حرف است به دلیل تامین نیاز های اولیه ورزش تن به هر کاری بدهد.
چه چیزی مانع پیشرفت شما در این حرف است؟
دوو میدانی رشته فقیر و بی پدری است که حامی ندارد،در کنار مشکلات اقتصادی باید سختی های این ورزش را هم تحمل کرد که اگر عشق به این ورزش نباشد هرگز نمی توان آن را تحمل کرد.
به آماتور ها و علاقه مندان به این رشته چه توصیه ای می کنید؟
اگر استعداد و حمایت های خانواده را دارند که مشکلی نیست، در غیر این صورت فقط با پشتکار خود به این حرفه ادامه دهند.
با مسئولین فدراسیون کشور و هیات استانی چه صحبتی دارید؟
این بی ادبی است که یک ورزشکار هیچ حرفی با مسئولین نداشته باشد اما باید بگویم من صحبتی با هیچ مسئولی ندارم، هر حرفی باید زده می شد در گذشته بیان شده و هیچ اتفاق خاصی را به دنبال نداشته.
از هیچ کس گلایه نمی کنم خودم این راه را انتخاب کرده ام و با توکل به خدا و قدرت همچنان ادامه می دهم تا با نتیجه تلاشم تمام حرف های ناگفته ام را بیان کنم.
و در کلام آخر:
تشکر از سایت فارس نویس که باعث شد ورزشکاران گنامی مثل من که با همه سختی ها برای قهرمان شدن ادامه می دهند، باید بگویم تا جایی که حقم را از این ورزش بگیرم خواهم جنگید؛ بی شک خدا بعد از هر سختی آسانی قرار داده است.
امیدوارم مسئولین نیز بتوانند دِین خود را به ورزشکاران ادا کنند.
