به گزارش سحاب پرس، در دل هر خیابان، در کنار هر تقاطع، جایی باید باشد برای مکث. نه برای توقف خودروها، نه برای تابلوها، بلکه برای دل انسان‌ها. برای آن‌که لحظه‌ای بنشینی، نفس بکشی، به خودت برسی.
اما در بسیاری از شهرها، این «مکث انسانی» جایی ندارد. همه چیز بر اساس سرعت طراحی شده؛ سرعت تردد، سرعت ساخت‌وساز، سرعت رفت‌وآمد… اما انسان، ماهیتی آرام دارد. نیازمند تأمل، درنگ، حضور.
مفهوم «شهر انسان‌محور» دقیقاً از همین‌جا آغاز می‌شود؛ از بازگشت به نیازهای واقعی آدم‌ها.
نه به‌تنهایی از طریق پیاده‌رو یا دوچرخه‌سواری، که آن هم لازم است، بلکه از طریق ایجاد فضاهای کوچک اما معناگرایانه:
سکوهایی با سایه‌بان، نیمکت‌هایی که رو به نورند، دیوارهایی برای نشستن، حتی یک گلدان که مردم با آن عکس بگیرند.
ما به طراحی شهری‌ای نیاز داریم که برای ایستادن، نگاه‌کردن، لبخندزدن، فکرکردن، شعرخواندن و حتی اشک‌ریختن هم جا داشته باشد.
شهری که زیست‌پذیر باشد، یعنی شهری که انسان در آن فقط زنده نباشد، بلکه احساس زنده‌بودن کند.
شهری ایمن، یعنی جایی که اضطراب حذف می‌شود نه فقط برای بدن، بلکه برای ذهن.
و وقتی این شهر، انسان‌محور می‌شود، تازه می‌توانیم بگوییم: «در این شهر، من هم هستم.»
ساسان یگانه – مدیرمسئول
