به گزارش سحاب پرس و به نقل از رادیو طبیعت، ایران با اقلیم متنوع خود، همواره با چالش‌های زیست‌محیطی متعددی مواجه بوده است. خشکسالی‌های پی‌درپی، آتش‌سوزی‌های گسترده و تخریب منابع طبیعی از جمله مشکلاتی هستند که بر کیفیت زندگی مردم و اکوسیستم تأثیر منفی گذاشته‌اند. در این راستا، درختکاری و درختداری دو راهکار اساسی برای مقابله با این چالش‌ها به شمار می‌روند.
درختکاری:
درختکاری به عنوان یک اقدام پیشگیرانه می‌تواند به احیای محیط زیست کمک کند. کاشت درختان جدید نه تنها به افزایش سرسبزی و زیبایی محیط کمک می‌کند، بلکه نقش مهمی در کاهش آلودگی هوا و بهبود کیفیت زندگی دارد. با توجه به بحران آب در کشور، انتخاب گونه‌های مقاوم به کم‌آبی مانند درختان بومی می‌تواند تأثیر مثبتی بر اکوسیستم داشته باشد.
از سوی دیگر، درختکاری می‌تواند به جلوگیری از فرسایش خاک کمک کند. با ایجاد پوشش گیاهی مناسب، خاک از نفوذ آب و باد محافظت می‌شود و این امر به حفظ منابع آبی و خاکی کمک می‌کند.
درختداری:
درختداری به معنای نگهداری و مراقبت از درختان موجود است. با توجه به اینکه بسیاری از درختان در ایران تحت تأثیر آلودگی، بیماری‌ها و تغییرات اقلیمی قرار دارند، اهمیت درختداری به شدت افزایش یافته است. حفظ و نگهداری از درختان نه تنها به حفظ تنوع زیستی کمک می‌کند، بلکه می‌تواند به تولید محصولات کشاورزی پایدار نیز منجر شود.
درختداری همچنین به کنترل آتش‌سوزی‌ها کمک می‌کند. با مراقبت صحیح از جنگل‌ها و درختان، می‌توان خطر آتش‌سوزی را کاهش داد و از خسارات مالی و جانی جلوگیری کرد.
نتیجه‌گیری:
با توجه به شرایط بحرانی کنونی ایران و بسته به شرایط محلی و نیازهای اجتماعی، هر دو مفهوم درختکاری و درختداری باید به طور همزمان مورد توجه قرار گیرند. درختکاری برای احیای مناطق تخریب‌شده و افزایش سرسبزی ضروری است، در حالی که درختداری برای حفظ منابع موجود و جلوگیری از آسیب‌های بیشتر اهمیت دارد. ترکیب این دو رویکرد می‌تواند به بهبود وضعیت زیست‌محیطی کشور کمک کند و آینده‌ای پایدارتر را برای نسل‌های آینده رقم بزند و با اجرای برنامه‌های مؤثر در زمینه درختکاری و درختداری، می‌توانیم گام‌های مؤثری در راستای حفاظت از محیط زیست ایران برداریم.
