علی گلی سه‌شنبه ۱۹ مهر، با بیان این مقدمه که توسعه بدون برنامه و ناموزون شهر، منشأ مشکلات و نارسایی‌های متعددی است که کلان‌شهرها و شهرهای متعددی در کشور با آن‌ها مواجه‌اند، به خبرنگاران گفت: ایستگاه آتش‌نشانی جزو حیاتی‌ترین و مهم‌ترین زیرساخت‌های شهری محسوب می‌شود که در اکثر کلان‌شهرهای کشور، متناسب با توسعه‌ی فیزیکی شهر، توسعه نیافته و باعث ایجاد ناهماهنگی‌هایی در چگونگی استفاده از زمین‌های شهری و متعادل نبودن پراکندگی این‌گونه امکانات و خدمات شهری شده است.
دانشیار بخش جامعه شناسی دانشگاه شیراز و مجری طرح پژوهشی سند جامع اطفاء حریق، اضافه کرد: شهر شیراز نیز به عنوان یکی از کلان‌شهرهای درحال رشد کشور با جمعیتی بیش‌از ۱.۶ میلیون نفر و مساحتی معادل ۲۱ هزار و ۷۰۰ هکتار، از موضوع نبود تناسب بین توسعه شهر و گسترش اماکن خدماتی نظیر ایستگاه‌های آتش نشانی مستثنا نیست.
گلی ادامه داد: با توجه به گسترش شهر شیراز و آهنگ رشد جمعیت در آن، لزوم افزایش و ارتقاء خدمات ایمنی مکان‌های ایستگاه‌های جدید به‌صورت اصولی لازم و ضروری است. در این زمینه، توجه به معیارهای بهینه‌ی مکان‌گزینی دستگاه‌های آتش‌نشانی در شهر الزامی است و به‌دلیل حساس بودن و اهمیت این گونه مراکز، نیازمند استانداردهای ویژه و خاصی است که رعایت‌نکردن آن‌ها به شدت بر عملکرد این مراکز و سرعت عملیاتی آن‌ها در زمان حادثه تأثیر می‌گذارد. از همین‌رو پژوهش انجام شده درصدد بوده تا با شناخت آسیب‌پذیری نواحی مختلف شهر شیراز در مواجه با حوادثی چون حریق به ارائه‌ی یک طرح جامع در حوزه اطفاء حریق در شهر شیراز بپردازد.
او با بیان اینکه مطالعات طرح جامع اطفاء حریق شهر شیراز در چهار فاز انجام شده است، گفت: در فاز نخست مطالعات شناخت شهر و حریم آن در ابعاد محیطی، اجتماعی و اقتصادی انجام پذیرفته و در فاز دوم به ارزیابی عملکردسازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی شهر شیراز در قالب ارزیابی حریق در شهر شیراز و مطالعه و شناسایی ثانیه‌هایتلف‌شده در عملیات انجام شده در ۵سال اخیر پرداخته است.
این استاد دانشگاه شیراز خاطرنشان کرد: فاز سوم به بررسی حریق در بافت فرسوده و راهکارهای مقابله و مواجه با آن مبتنی‌بر تجربیات جهانی و سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی شیراز و ارزیابی و تعیین ماشین‌آلات و تجهیزات موردنیاز، مکان‌یابی شیرهای هیدرانت، بازنگری‌درطرح مکان‌یابی ایستگاه‌های آتش‌نشانی و پهنه‌بندی خطر در شهرشیراز پرداخته و در فاز چهارم ضمن تدوین راهکارهای مناسب ایمن‌سازی به ارائه سند جامع اطفاء حریق شیراز مبتنی بر یافته‌های فازهای پیشین پرداخته شده است.
به گفته مجری طرح جامع اطفاء حریق شیراز، مطالعات نهایی این طرح، پس از بررسی سیستم فرماندهی حادثه (ICS) در عملیات ثبت‌شده در سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی و ارائه راهکارهای ارتقاء آن به ارائه‌ی طرح‌های (sop) متناسب با ایستگاه‌ها پرداخته و سپس برنامه‌های کاهش مخاطرات و سیاست‌های کاهش و پیشگیری مخاطرات بررسی و درنهایت به تهیه و ارائه برنامه‌های کاهش ریسک به تفکیک مخاطرات و کاربری‌های شهری (راهکارهای سازه‌ای و غیرسازه‌ای) توجه کرده است.
دانشیار بخش جامعه شناسی دانشگاه شیراز خاطرنشان کرد که این طرح جامع برای نخستین بار در کشور و در راستای مأموریت دانشگاه‌ها در همراهی و همکاری برای حل مسائل و مشکلات جامعه، با حمایت معاونت پژوهش و فناوری دانشگاه شیراز انجام شده است و می‌تواند الگوی خوبی برای دیگر شهرهای کشور باشد.
