به گزارش سحاب پرس، در طول سالیان و در دوره‌های مختلف مدیریت شهری شهر شیراز نحوه مواجهه با بافت تاریخی یکی از چالش‌برانگیزترین مسائل بوده است. دیدگاه‌های مختلف و بعضاً متناقض سبب گردیده است تا بهسازی، نگهداری و بهره‌برداری از این گنجینه که میراث گذشتگان است، با تأخیر مواجه شود. همچنین سوء عملکرد در دوره‌های پیشین و تبدیل بخشی از آن به مراکز تجاری و اداری، سوءظن شهروندان را در خصوص اقدامات آتی را برانگیخته است، به‌نحوی‌که هر اقدامی حتی در راستای بازآفرینی پایدار نیز، در جهت تخریب بافت تلقی میشود.
طرح موسوم به ۵۷ هکتاری، مصوب شورای عالی معماری و شهرسازی، قطعاً با ایرادات و اشکالات اساسی همراه هست که اجرای آن آسیب‌های جدی به همراه خواهد داشت. از طرفی طرح‌های خلق‌الساعه دیگر نیز بدون انجام کارشناسی محکوم‌به شکست است.
در زمان حاضر و در رویکردهای نوین مرمت و بازسازی، مقوله جدیدی به نام بازآفرینی پایدار (Sustainable Reconstruction) موردتوجه و تأکید قرار دارد. در این رویکرد به احیاء فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی و نقش مشارکت ساکنان توجه ویژه‌ای گردیده است. از همین رو چنانچه اراده جدی در خصوص بازآفرینی پایدار این بافت وجود داشته باشد اهمیت مشارکت مردمی و بهبود وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن‌ها مقوله‌ای غیرقابل‌اجتناب هست.
بنابراین بایستی طرح‌های موجود از جنبه‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی شهرسازی و عمرانی موردبررسی و بازنگری جدی قرار گیرد. به‌نحوی‌که اجرای آن علاوه بر حفظ و احیاء بافت منجر به توسعه گردشگری و نهایتاً توانمندسازی ساکنان بافت گردد تا شاهد توسعه پایدار شهر خود باشیم. این امر اقدامات عملی عاجل و غیر نمایشی مسئولین و نمایندگان شهر را می‌طلبد.
