برای مثال این تفکر وجود دارد که باید مشکلی بسیار بزرگ وعجیب داشته باشیم تا به یک روان درمانگر مراجعه کنیم. همین تصورات موجب می شود که افراد از ترس مورد قضاوت قرار گرفتن توسط اطرافیان، برای دریافت خدمات روان درمانی اقدام نکنند؛ با وجود چنین تفکراتی به سختی می توان این موضوع را درک کرد که درمان روانی فقط برای افراد خاص و دارای مشکلات حاد نیست، بلکه برای همه است.
مواقعی در طول زندگی نسبتا گیج و کمی مضطرب می شویم، یا اینکه گاهی اوقات مسائل مربوط به دوستان، رابطه عاطفی، زندگی خانوادگی و محیط شغلی ما را به چالش می کشند؛ همین موارد معمول کافی هستند تا ما تصمیم بگیریم وارد اتاق درمان شویم و از یک درمانگر کمک بگیریم. بنابراین، تنها شرایط برای ورود به فرایند روان درمانی این است که یک انسان معمولی باشیم .
همچنین نگرانی هایی از عجیب بودن و قرار گرفتن در این فرایند وجود دارد، زیرا معمولا هیچ ایده ای نداریم که درون آن اتاق قرار است چه اتفاقی بیفتد، از طرفی این حقیقت وجود دارد که ما کسی را ملاقات خواهیم کرد که تا به امروز هرگز او را نمی شناخته ایم و می خواهیم مسائل و چالش های مهم زندگی خود را برای او باز گو کنیم؛ این در حالی است که فاش کردن رازهای درونی خود برای یک فرد غریبه کار ساده ای نیست ،چرا که در گام اول اعتماد کردن به کسی که او را تا به حال ندیده ایم، کمی دشوار به نظر می رسد . اما آن چه می تواند در این شرایط به ما کمک کند، توجه کردن به این واقعیت است که چنین فردی آموزش دیده تا به حرف هایمان گوش کند و به ما در چالش هایی که با آن درگیر هستیم، کمک کند.
چرا با یک دوست صحبت نکنیم ؟
دوستان را نمی توان جایگزین درمانگر کنیم زیرا آن ها به درستی و به شکل حرفه ای برای گوش دادن به مسائل و چالش های زندگی شخصی ما آموزش ندیده اند؛ به همین دلیل است که گاهی در زمان هم صحبتی با آنها، وقفه زیادی در صحبت های ما ایجاد می کنند و تمرکزشان برروی فعالیت های خودشان است .
دومین علتی که دوست خود را انتخاب نمی کنیم این است که گاهی اوقات راحت تر می توان به کسی که شناخت و انتظارات قبلی از ما ندارد چیزهای مهمی را در باره آنچه که هستیم، بگوییم؛ بدون ترس از اینکه مورد قضاوت از طرف او قرار بگیریم.
علاوه بر تمامی این مسائل، درمانگران به واسطه حرفه شان و آموزشی که دیده اند ،آخرین افرادی هستند که شما را قضاوت می کنند، زیرا مفهوم آن ها از یک انسان معمولی بسیار گسترده تر از چیزی است که جامعه در نظر دارد .آن ها می دانند که ما تا چه اندازه می توانیم غیر قابل پیش بینی و شگفت انگیز باشیم ،به ویژه در روابط خود و مسائلی که بابت آن ها دچار اضطراب می شویم.
هدف روان درمانی
بسیاری از مشکلات ما ناشی از نداشتن بینش کافی در مورد نحوه عملکرد ذهن خودمان است و جلسات روان درمانی می تواند این بینش را به ما بدهد. به طور کلی می توان گفت: اینکه ما چه می خواهیم ،از چه چیزی می ترسیم و چرا به شیوه خاصی عمل می کنیم و تحت تاثیر کدام احساسات هستیم ،هدف درمان خود شناسی است. این مهم با صحبت کردن مداوم با کسی محقق می شود که هفته ها با دقت به صحبت های ما گوش می دهد و به ما کمک می کند به بینش عمیق تری نسبت به ذهن خود دست پیدا کنیم .
الگوها و روش های منحصر به فرد ما برای برقراری روابط با دیگران و نحوه برخورد ما با شکست های زندگی و اینکه ما چه رفتار مشخصی با اعضای خانواده خود داریم، خودشان را نشان می دهند .از این رو است که باید بدانیم زندگی کردن یک غریزه نیست که با آن به دنیا آمده باشیم ،بلکه یک مهارت است که می توان خود را در آن وفق دهیم و یکی از مکان هایی که ما این موضوع را درآن یاد می گیریم ،اتاق درمان است. ممکن است در ظاهر کمی غیر معمول به نظر برسد، اما تجربه حضور در محیط امن اتاق درمان، اینکه ما معرف درمانگر خود به دیگران باشیم ،نشانه ای از اختلال روانی ما نیست، بلکه این اولین نشانه سلامت عقل و تعهد مناسب بالغانه برای سلامت روان است.
به اهتمام: “سمانه رعیت پیشه” – مشاور کلانتری ۱۴ زاهدشهر شهرستان “فسا”
