رفتار لجبازی را نباید با لجبازی پاسخ داد و در این مواقع از بحث کردن زیاد بپرهیزیم. مثلا به بهانه ای از اتاق خارج شویم یا موضوع بحث را تغییر دهیم.
از امر و نهی های مداوم در خانه مثل اینکه اتاقت را مرتب کن، کتاب هایت را جمع کن، چرا پنجره اتاقت را باز گذاشتی، چرا درس نمی خوانی، پرهیز کنیم، همه اینها به وقتش خوب است اما در کنار هم که قرار بگیرند باعث سرکشی فرزندان می شوند و این امر و نهی ها به لجبازی می انجامد.
بهتر است خودمان هم در این مدت حساسیت هایمان را کمتر کنیم و اجازه دهیم فرزندمان قدری در خانه راحت تر از قبل باشد تا محیط خانه برایش تبدیل به زندان یا قفس نشود.
نکته دیگر این است که درباره اهداف و برنامه های آینده با آنها صحبت کنیم تا بیشتر به فکر آینده بیفتند و اهدافشان مشخص شود، به طور مثال از آنها سوال کنیم که برای چند سال آینده ات چه برنامه ای داری ؟ چه کاری می خواهی انجام دهی ؟ نظرت درباره سربازی یا ادامه تحصیل چیست؟ چه رشته ای می خواهی درس بخوانی؟ در واقع آنها را تشویق کنیم که برای انتخاب هایشان فکر کنند .
حتی گاهی لازم است با فرزندمان بازی کنیم، از بازی های رایانه ای تا فکری که کنارشان قرار بگیریم و ذهنیتشان را بفهمیم.
باید روی رفتار غیر محترمانه فرزند تمرکز کنیم نه روی خود او؛ بعضی وقت ها در دعوا و مرافعه ها پیش می آید که ما به جای اینکه به او بگوییم فلان رفتارت مشکل دارد ،کل شخصیت او را زیر سوال می بریم، مثلا می گوییم : تو همیشه همینطور هستی یا اینکه حق نداری با والدینت اینطور صحبت کنی ، باید به ما احترام بگذاری و … .
روش درست این است به جای اینکه انگشت اشاره خود را طرفش نشانه برویم یا بگوییم که چطور جرأت می کند چنین رفتاری داشته باشد، به او بگوییم که رفتارش چه احساسی در ما ایجاد کرده است. احساسمان را با جمله ای مثل “من واقعا از رفتارت ناراحت شدم”، بیان کنیم.
گردآورنده : “فاطمه شاهین”- مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری ۱۲ معلم شهرستان “فسا”
