این بار به خودمان تبریک بگوییم

خواستم علمی بنویسم و از سنت و مدرنیته بگویم و بلایی که تکنولوژی بر سرمان آورده و ارتباط‌های چهره به چهره و الکترونیکی و فضای مجازی و پهنای باند اینترنت و … ! اما بهتر آن دیدم از این دنیا فاصله بگیرم و سرﱢ دلبران را در این مجال بیاورم شاید طی این طریق با کمی دلنوشته آمیخته با طنز!!!! آسان‌تر شود.
می‌‌‌گویند روز و هفته روابط عمومی. خوب است یک‌بار هم به خودمان تبریک بگوییم و این بار ما روابط عمومی‌ها بشویم سوژه عکاسان و از پشت دوربین‌ها به درآییم. سال‌هاست فریاد یافتن جایگاه واقعی روابط عمومی سر داده‌ایم و هنوز که هنوز است جایگاهمان را پیدا نکرده‌ایم؛ هنوز در دستمان دوربین است و سر و کله‌مان روی سن پیدا می‌شود و دلشوره داریم از پیش آمدن مشکل صدا و تصویر و هی به خودمان می‌‌‌گوییم: یادم باشد بنر‌ها را به موقع نصب کنم روی دیوار تا حرفی نباشد و نقلی. بعد هم دعا کنم شبی و روزی بنرها را از دیوار نکنند و منتظر، دلم شور بزند از نیامدن خبرنگاران و عدم انعکاس خبر و … . هنوز از نداشتن نیرو رنج می‌بریم و همه‌کاره خودمانیم: مجری و عکاس و فیلمبردار و خبرنگار تا برسد به روابط‌عمومی و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
آموخته‌ام که در این جایگاه باید پر باشم از اضطراب و لبریز باشم از نگرانی. یک‌زمانی هم اگر وقت شد که نمی‌شود؛ بنشینم و از عشق سرودی بسرایم و آبی راحت به گلو بریزم و کمی انرژی اگر بشود ذخیره کنم برای ارتباط با خانواده و فرزندم و چه ارتباط‌گران پر دغدغه‌ای هستیم ما.
۱۱ سال پیش که مفتخر به دریافت این پست شدم با خودم گفتم: خوب، وقتش رسیده از دنیای پر رمز و راز ادبیات گریزی هم به روابط‌عمومی بزنم؛ پس به دنبال یافته‌های جدید و افزایش دانش به جستجو پرداختم؛ دهکده جهانی خواندم و مک لوهان و نظریه‌هایش را مرور کردم. محسنیان‌راد را در چهار کهکشان ارتباطی دنبال کردم و در لابه لای نوشته‌های حسین قندی، روزنامه‌نگاری را اندکی آموختم. خبر‌نویسی‌های یونس شکرخواه را مرور کردم و آثار کاظم معتمدنژاد را خواندم و پیش رفتم و از همان دوران دغدغه تعالی جایگاه روابط‌عمومی در ذهن من نیز شکل گرفت؛ جایگاهی که پیدا نشد که نشد. اما باز با خودم گفتم: وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن. حافظ هم اگر بود به ما اجازه رنجیدن می‌داد.
ولی خودمانیم؛ این همه که دم از روابط‌عمومی می‌زنیم و از ارتباطات سر در می‌آوریم، هنوز نتوانسته‌ایم به اندازه قصه مادربزرگ هایمان بر مخاطب تأثیر بگذاریم و چه بر سرمان آمده که قصه‌های شیرین مادربزرگ‌ها را در پستوی خاطراتمان پنهان کرده‌ایم و سرمان را فرو برده‌ایم در ارتباطات دنیایی که دیگر مجازی هم نیست و از حقیقت هم برایمان حقیقی‌تر جلوه می‌کند.
قبل از این که به این حرفه وارد شوم، می‌شنیدم که روابط‌عمومی، جایگاهی است برای آنان که دیگر کاری ازشان ساخته نیست و برای سپری کردن سال‌های پایانی خدمتتشان، گوشه عافیتی یافته‌اند و در آن به سر می‌برند. وارد که شدم خواستم این تفکر معمول را دگرگون کنم و تازه دانستم که این‌طور هم که می‌گویند نیست، لااقل در سازمان من نیست و شدم سر تا پا دوندگی و خواستم که بسازم و دویدم و البته به جایی … .
دوربین در دست به دنبال سوژ ه‌هایم سالن را بالا و پایین می‌رفتم و در کمین لحظه‌ای که جوارح سوژه با هم هماهنگ باشد تا عکسی ثبت شود در حافظه دوربینم و بعد بدوم برای حاضر شدن پشت تریبون و اجرای برنامه که مصوب کرده‌اند: مجری خودت باش که صدایت خوب است و لحنت گیرا و بیانت نافذ. مدیر را دعوت کنم برای سخنرانی و دوباره بدوم برای نوشتن صحبت‌های مدیر کل و بقیه سخنران‌ها و در این میان لابه‌لای نوشته‌هایم به دنبال انتخاب شعر و متنی باشم که آن بالا بخوانم و یا استخراج حرفی قابل‌تأمل از سخنران برای واگویه کردن‌های بعدی پشت تریبون. البته نصب بنرهای خوشامد قبل و اعلام برنامه و پخش قرآن و سرود جمهوری اسلامی و کلیپ یادتان نرود و بعد حرف و حدیث‌های دیگران هر چند که ما را آموخته‌اند:
حافظ ار خصم خطا گفت نگیریم بر او ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم
خدا پدر حافظ را بیامرزد که اگر نبود ابیات وزینش… .
ترسم این است که جایگاه روابط عمومی را، زمانی، باستان‌شناسان کشف و ضبط کنند و آن‌گاه به بوی نافه‌ای از این اکتشاف، خون به دل‌هایمان بیفتد؛ اگر باشیم و خودمان را باستان‌شناسان از مابین فسیل‌ها به در نیاورند.
از او که یگانه دادار است برای خودمان حال خوب آرزو می کنم و روزگاری را که بنشینیم و از عشق سرودی بسراییم و نفسی در هوای خبر‌های خوب تازه کنیم.
روز و روزگارمان مبارک
اعظم سادات موسوی- روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان فارس