برخى از زوج ها فکر مى کنند با نادیده گرفتن همسرشان راهى به سوى صلح و آرامش در پیش گرفته اند، واقعیت این است که نبود یک واکنش یا پاسخ در زندگى، مى تواند مانند محروم کردن او از اکسیژن باشد.
محققینى که روى دلبستگى انسان بررسى مى کنند، دریافته اند که عدم وجود یک پاسخ یا واکنش در مقایسه با دادن یک واکنش خشمگینانه، نشانه اى از خطرى بس بزرگتر مى باشد. به همین دلیل، بسیارى از زوج ها در واقع مبارزه را انتخاب مى کنند و یا باعث تحریک همسرشان مى شوند تا احساس خشم یا حسادت را درایشان ایجاد کنند.
حداقل با چنین واکنشى، مى دانند که همسرشان آنها را “مى بیند” و به احتمال زیاد براى او اهمیت قائل است. وقتى همسرمان ما را نادیده مى گیرد، خیلى ساده است که احساس کند وجود ندارد. این مورد، اغلب به عنوان علامت خطرى تفسیر مى شود که ما هیچ پشتوانه اى نداشته و هیچ کس به وجودمان اهمیت نمى دهد.
از آنجایى که در عمق وجودمان موجوداتى اجتماعى هستیم، عدم وجود چنین عشق و علاقه اى، تهدیدى جدى در نیازهاى پایه اى بقاى ماست که ما را به وحشت مى اندازد. در برخى همسران خاص که اغلب والدین شان در زندگى آنها غایب بوده اند، هر گونه شباهت به چنین محرومیتى باعث ایجاد خشم و ترس نسبت به همسرى که چنین ترسى را موجب شده، مى شود.
زوج هایى که دیگر حضور همسران شان را اذعان ندارند و زندگى خود را به موازات آن پیش مى گیرند در معرض خطر بیش ترین احتمال طلاق هستند. اغلب ترمیم کردن و به حالت اول درآوردن رابطه در زوج هایى که دعوا مى کنند، نسبت به زوج هایى که دیگر واکنش عاطفى نسبت به یکدیگر ندارند، بسیار آسان تر است.
بنابراین دفعه بعد که به همسرتان بى محلى مى کنید و یا خواهش او براى ایجاد هر گونه ارتباط را نادیده مى گیرید، بدانید که به ازدواجتان لطمه وارد مى کنید، پس سعى کنید حداقل راهى پیدا کنید تا توجه او را به خود جلب کنید.
نویسنده : ملیحه جعفری صحرارودی – مشاور و مددکاراجتماعی پلیس فسا ، استان فارس
