به گزارش سحاب پرس، شهر، فقط مجموعه‌ای از خیابان و ساختمان نیست. شهر، موجودی زنده است؛ با ریه‌هایی از درخت، نبضی از انسان، و چشمانی که رفتارهای ما را می‌بیند. وقتی من از کنار زباله‌ای روی زمین بی‌تفاوت رد می‌شوم، یا بوق بی‌موردی در نیمه‌شب می‌زنم، آن چشمان خسته، پلک نمی‌زنند، اما زخمی دیگر بر چهره شهر می‌نشیند.
مسئولیت‌پذیری اجتماعی، آن‌طور که در کتاب‌ها نوشته‌اند، مفهومی بزرگ است. اما در واقعیت، ساده و بی‌ادعاست. جایی آغاز می‌شود که من، تو، و آن پیرمرد کنار بوستان، خود را نه مصرف‌کننده خدمات شهری، بلکه شریک در ساختن آن ببینیم.
چه بسیار صحنه‌هایی که بی‌صدا، شهر را مهربان‌تر کرده‌اند:
مادری که کودک خردسالش را تشویق می‌کند پوست شکلاتش را تا سطل زباله ببرد، جوانی که دوچرخه‌اش را از مسیر پیاده‌رو به خیابان می‌برد تا مزاحم عابری نباشد، یا کارمند خسته‌ای که با لبخند، مسیر را برای سالمندی باز می‌کند. این‌ها چیزهایی نیستند که در گزارش‌ها و نمودارها بیایند، اما حقیقت شهر در همین‌هاست.
در این سال‌ها، مجموعه معاونت محیط زیست و خدمات شهری شهرداری شیراز، تلاش‌های بسیاری برای آموزش شهروندی و ترویج اخلاق اجتماعی داشته است. کارگاه‌های محله‌محور، برنامه‌های آموزشی، تشویق مشارکت‌های داوطلبانه؛ همه نشانه‌های یک تلاش جمعی‌ست. اما مسیر ساختن شهر، با تبلیغ و تابلو کامل نمی‌شود. شهر، در رفتار روزانه ماست که زیبا یا خشن می‌شود.
گاهی لازم است کمی قدم‌هایمان را کندتر کنیم؛ در پیاده‌رو مکث کنیم، به اطرافمان نگاه کنیم. شاید کودکی را ببینیم که دارد بطری آب را از جدول بیرون می‌کشد. شاید نوجوانی را ببینیم که از روی نقشه‌ای در ذهن، می‌خواهد شهرش تمیزتر باشد. و آن‌وقت، بپذیریم که شهر را فقط شهرداری نمی‌سازد؛ هرکسی که در آن نفس می‌کشد، سهمی دارد.
بیایید از خودمان شروع کنیم. اگر سهم ما در رنج‌های شهر ثبت نمی‌شود، کاش سهم‌مان در خوبی‌ها ثبت شود. شاید فردا، وقتی کسی از شهر شیراز حرف می‌زند، نگویند فقط شهری با پیشینه‌ای تاریخی‌ست، بلکه بگویند شهری‌ست که مردمش، به اندازه‌ی درختانش، ریشه دارند در اخلاق و مهربانی.
سمیه یگانه – سردبیر
