خواجوی کرمانی، با نام کامل ابوالحسن خواجه‌ی کرمانی، در کرمان به دنیا آمد. تاریخ دقیق تولد او به طور دقیق مشخص نیست، اما به‌طور کلی به قرن هشتم هجری قمری نسبت داده می‌شود. او در آغاز جوانی به تحصیل علوم دینی و ادبیات پرداخت و در کنار آن به شعر سرودن نیز علاقه‌مند شد. خواجوی کرمانی در دوران خود از شاعران دربار بود و در محافل علمی و ادبی حضور داشت. آثار او در زمان خود به شدت مورد توجه قرار گرفت و بسیاری از اشعارش در میان مردم محبوب بود.
گرچه خواجوی کرمانی در کرمان به دنیا آمد، اما به دلیل تحولات اجتماعی و سیاسی زمانه، به شیراز مهاجرت کرد. شیراز در آن دوره یکی از مراکز بزرگ فرهنگی و ادبی ایران بود و بسیاری از شاعران و اندیشمندان برجسته به این شهر می‌آمدند. خواجوی کرمانی نیز به عنوان شاعری بزرگ، به این شهر مهاجرت کرد و در آنجا با شاعران و نویسندگان دیگر دیدارهایی داشت و آثار خود را منتشر کرد.
آثار و سبک شعری خواجوی کرمانی
خواجوی کرمانی به‌ویژه در غزل‌سرایی شهرت داشت و اشعار او به لحاظ عمق معنایی و زیبایی زبانی شناخته می‌شود. شعرهای او اغلب در قالب‌های عاشقانه و عرفانی بود و به لحاظ روحانی و اخلاقی، پیوندی محکم با آموزه‌های اسلامی و عرفانی داشت. خواجوی کرمانی در اشعار خود به مسائل اجتماعی، انسانی و دینی نیز پرداخته و با استفاده از زبان ساده و روان، پیام‌هایی عمیق را منتقل کرده است.
آرامگاه خواجوی کرمانی در شیراز
پس از درگذشت این شاعر بزرگ در سال ۷۵۰ هجری قمری، آرامگاه او در شیراز ساخته شد. این آرامگاه که در بخش شمالی شیراز قرار دارد، امروز یکی از جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی مهم این شهر به شمار می‌آید. آرامگاه خواجوی کرمانی در فضای آرام و دل‌نشین خود نه تنها به‌عنوان یادبودی از این شاعر بزرگ، بلکه به‌عنوان محلی برای مراجعه علاقه‌مندان به ادب فارسی و شعر شناخته می‌شود.
۱۷ دی‌ماه روز بزرگداشت خواجوی کرمانی، فرصتی است تا از یاد و خاطره این شاعر بزرگ در تاریخ ادبیات فارسی تجلیل کنیم. خواجوی کرمانی نه تنها با آثار خود در ادبیات فارسی تاثیر گذاشت، بلکه نقش ویژه‌ای در گسترش فرهنگ و ادب در دوره خود داشت. آرامگاه او در شیراز، همچنان به‌عنوان مکانی برای بازدید علاقه‌مندان به شعر و ادب فارسی باقی مانده و میراث فرهنگی عظیم او را زنده نگه می‌دارد.
